Review: Mass Effect Andromeda

Mass Effect Andromeda ligt ondertussen in de winkelrekken en wij zijn uitgebreid met de game aan de slag gegaan. De game mocht al heel wat kritiek ontvangen, vooral van de grootste Mass Effect-fans. Terecht of zijn de reacties wat overdreven omdat de game niet aan immens hoge verwachtingen kon voldoen? Wij zochten het uit.

600 jaar in de toekomst

In Andromeda kruip je in de huid van Sara of haar broer Scott Ryder waarmee je de hele game mee moet spelen. Indien je wil kan je ook volledig je eigen Ryder ontwerpen. Redelijk uitgebreid en je kan zelfs ook de gekste creaties maken. Wij kozen voor de standaard mannelijke Ryder omdat hij er gewoon verdomd cool uitziet.

Mass Effect Andromeda speelt zich zo’n 600 jaar af na de originele trilogie. 100.000 mensen en aliens vertrokken 630 jaar geleden vanuit de Aarde op zoek naar een nieuwe toekomst en een nieuwe planeet om op te leven. Een reis van 600 jaar zou niemand overleven, dus is iedereen in een cryoslaap gebracht. Wanneer ze wakker zouden worden, was het leven van hun vrienden, ouders en andere geliefden al heel lang voorbij. Voor deze mensen en aliens begint het avontuur nog maar net in het Andromeda-sterrenstelse, heel ver weg van de aarde.

Andromeda was 600 jaar geleden een ontzettend veelbelovend sterrenstelsel met veel leefbare en prachtige planeten, de zogenaamde ‘Golden Worlds’. Bij aankomst blijkt er in de afgelopen honderden jaren echter heel wat veranderd. Veel van de werelden zijn toch niet meer zo ideaal om op te wonen en het ergste van dit alles is dat je ook te maken krijgt met een zeer vijandig alien-ras, de Kett. Jij bent de ‘Pathfinder’ en het is samen met jouw team de taak om bewoonbare werelden te vinden om 100.000 zielen te huisvesten.

Het verhaal van Mass Effect Andromeda is eigenlijk een behoorlijk cool en interessant concept. Hoewel het hoofdverhaal verre van perfect is, blijft deze wel boeiend van begin tot einde. Zeker omdat het hele universum waarin je speelt een toffe achtergrond heeft en bijna elke NPC dat je tegenkomt, ook wel iets interessant heeft te vertellen. Enkel jammer dat het verhaal in de eerste uren wat traag op gang komt, maar hierna komt daar gelukkig al heel snel verandering in.

Eindeloze conversaties

Eén van de belangrijkste zaken uit de Mass Effect-series zijn natuurlijk de conversaties. Niet alleen geven deze meer achtergrond rond het verhaal, maar je leert personages ook beter kennen. Met je crew kan je na elke missie wel een praatje gaan doen. Dat hoeft niet, maar wanneer je het wel doet, krijg je vaak nog belangrijke informatie of leer je wat meer over de achtergrond van dat personage.

Tijdens elk gesprek krijg je ook keuzes van hoe je wil reageren. Deze keuzes zijn eerlijkheidshalve niet altijd heel verschillend, maar af en toe krijg je toch wel wat boeiende conversatie-opties voorgeschoteld die ook een (kleine) impact hebben op het verhaal. Deze gesprekken zijn eigenlijk de steunpilaar van Mass Effect Andromeda. Je kan ervoor opteren om bijna alles over te slaan, maar dan mis je zonder overdrijven 60% van de game. Het is ook niet aan te raden want hoewel lang niet iedereen iets boeiend te vertellen heeft, zijn er toch enkele personages waar je graag naar terug blijft lopen om te horen wat ze je nu weer te vertellen hebben. Doe je het bij sommige van je crewleden of andere NPC’s goed dan krijg je ook de optie om te flirten en later zelfs eens flink te rampetampen. Nooit iets wereldschokkends dus, maar het zijn leuke extra’s.

Best mooie graphics

Grafisch ziet deze Andromeda er meer dan prima uit. Wij speelden op de PlayStation 4 PRO en hebben ontzettend genoten van de prachtige graphics. De planeten zijn indrukwekkend en sommige locaties zijn echt indrukwekkend. Ongetwijfeld niet de mooiste game van de laatste jaren, maar alles wordt wel gewoon zeer mooi weergegeven. We zagen op het internet heel wat commentaar over glitches en bugs, maar eerlijkheidshalve is dit in onze speelsessie tot het kleinste minimum gebleven. We hebben één keer een vastloper gehad en zagen enkele kleine bugs. Deze kwamen echter zo ontzettend sporadisch voorbij dat het eigenlijk nooit echt stoort. Je zal eerder eens lachen wanneer je een domme bug tegenkomt dan dat je jezelf hier echt aan gaat irriteren. Dat neemt natuurlijk niet weg dat deze hopelijk binnenkort nog verwijderd worden.

Waar het meeste commotie rond is zijn natuurlijk de gezichtsanimaties. In een tijd waar we in heel veel games levensechte gezichten krijgen, vallen sommige levensloze gezichten wel eens op. Vooral de vrouwelijke personages lijken hier vaak last van te hebben. Ze lijken steeds voor zich uit te staren terwijl ze net iets bloedserieus hadden gezegd. Bij veel mannelijke personages en aliens is dit dan weer wel in orde. Hoewel deze animaties dus verre van perfect zijn, kunnen we wel zeggen dat het niet zo erg is als het internet doet lijken. Vallen deze gezichten op en is het af en toe wat vreemd? Absoluut. Maar stoort het ook echt? Nee, eigenlijk niet. Vooral in het begin zal je dit merken omdat je een eerste keer kennis maakt met bepaalde personages, maar na al een korte verloop wen je er gewoon aan en valt het je gewoon bijna niet meer op. Het is immers ook niet zo dat hun gezichten plots vierkante dozen zijn. Het is vooral bij extreme emoties dat je eens gekke ogen zal trekken wanneer ze weer emotieloos voor zich uit staren, maar dit stoorde ons na enkele uren niet meer.

Gameplay

Mass Effect profileert zich als een RPG, maar gameplaygewijs krijg je een third person shooter voorgeschoteld die niet veel onder moet doen voor andere schietgames. Ryder heeft na verloop van tijd een gigantisch wapenarsenaal tot zijn beschikking en jij kan zelf kiezen welke wapens je meeneemt en welke achterblijven. Hiernaast heb je ook nog krachten die je kan unlocken via een skill tree. Het schieten zelf werkt heel aangenaam en vloeiend. Je kan ook grote sprongen met je jetpack maken en heel snel wegglijden. Hoewel het schieten het grootste deel van het spel hetzelfde blijft, gaat het toch zeker niet snel vervelen omdat het simpelweg heerlijk speelt. Alles werkt namelijk gewoon behoorlijk fijn en je kan door je krachten te gebruiken inventief zijn in vijanden uit te schakelen.

Hiernaast gaat Ryder automatisch in cover wanneer je tegen een muurtje leunt. Je hoeft dus geen knop in te drukken zoals bij sommige andere games. In het begin, voelt dit wat vreemd aan, maar na verloop van tijd voelt dit zelfs ontzettend natuurlijk aan. Je kan ook uit cover ‘blind schieten’, al heeft dat meestal weinig nut omdat de precisie van Ryder plots ook compleet weg is.

Wanneer je op pad gaat, neem je ook steeds twee teamleden mee. Je kiest bijna altijd zelf wie de gelukkigen zijn die met jou wat vernieling mogen zaaien. Wel jammer dat je weinig controle over deze teamleden hebt. Je kan hen positioneren voor tactische redenen, maar daar blijft het ook wat bij. Gelukkig zijn het geen breinloze bots, maar doen ze zowaar ook iets nuttig en schieten ze ook raak.

Hiernaast zijn de planeten dat je bezoekt voornamelijk grote open werelden waar heel wat te beleven valt. Alles te voet afleggen, is meestal geen goede optie, maar gelukkig heb je daar nog de Nomad voor. Een heerlijk groot voertuig dat over alle terreinen met 100 km per uur kan rijden. In je Nomad kruipen, geeft weer wat afwisseling tussen al het schieten en praten door. Een geslaagde toevoeging van de eerste Mass Effect-game.

Super, maar niet perfect

Zoals eerder aangehaald zijn de bugs en glitches wel eens vervelend, maar wij kwamen deze zeer beperkt tegen. Er zijn echter ook nog andere zaken die ongetwijfeld beter hadden gekund. Een punt dat ons iets te vaak stoorde, is dat Andromeda soms gewoon wat té groot is. Daar is natuurlijk niets mis mee en we juichen dat zelfs toe, maar er is zo immens veel te doen dat je al snel je hoofdmissie bijna vergeet.

Je krijgt zoveel op je pad gesmeten dat je regelmatig gewoon niet meer weet wat eerst te doen. Je wordt vaak echt overweldigd. Nieuwe missies komen gewoon allemaal wat snel. Zo kregen we na een hoofdmissie te voltooien plots absurd veel kleine zijmissies en hierna wisten we gewoon niet meer wat je nu in godsnaam moest doen. Je stelt jezelf dan soms nog eens de vraag wat nu eigenlijk de hoofdmissie is. Het is een hele tijd een overload aan content. Iets wat sommige gamers fantastisch zullen vinden, maar wij vonden het jammer dat alles niet wat rustiger op je pad gebracht werd. Andromeda is heel verhaalgedreven en je voelt je er dan ook niet goed bij om zijmissies links te laten liggen. Deze bevatten vaak immers ook nog boeiende info over het verhaal en het universum.

Het feit dat in je menu alle missies niet per planeet gesorteerd zijn, helpt hier ook niet bij. Elke missie staat onder een bepaalde categorie die afhankelijk is van het soort missie. Dat zou an sich interessant kunnen zijn indien je gedurende de game niet meerdere planeten zou bezoeken. Nu moet je echter maar al te vaak eerst zeven menu’s doorgaan voor je kan beginnen waar je eigenlijk naar zocht omdat je op de verkeerde planeet zit. Het is geen gigantisch minpunt, maar toch stel je toch af en toe de vraag waarom ze het in godsnaam zo gemaakt hebben.

Conclusie

Mass Effect Andromeda wist ons te boeien van het begin tot einde. Is deze Andromeda perfect? Zeker niet. Rare gezichtsanimaties, bugs en soms een overweldigende missiestructuur zijn de grotere minpunten. Deze negatieve punten wegen echter niet op tegen het fantastische totaalpakket. Andromeda heeft een interessant verhaal, immens veel content, heerlijke gameplay en een universum waar niet enkel ontzettend veel te beleven valt, maar dat ook nog eens verdomd boeiend is. Er zijn nog zoveel meer zaken te doen in de game die we zelfs nog niet in deze review hebben besproken. Je kan je dan ook gemakkelijk tussen de 50 en 100 uur bezighouden met deze nieuwe Mass Effect. Andromeda had zeker het potentieel om nog een veel betere game te kunnen zijn, maar dat neemt niet weg dat het nu nog altijd een topgame is.