Toen enkele jaren geleden Square-Enix de game Forpsoken onthulde als een echte next-gen game van de makers van Final Fantasy 15, waren we heel enthousiast. Na meerdere uitstellen is de game dan eindelijk hier. De marketing van Forspoken zorgde voor veel discussie en ook de gratis demo had problemen. Of de volledige game indruk op ons heeft gemaakt en de hoge verwachtingen heeft waargemaakt, lees je in deze review.
Alice in Wonderland
Het verhaal van Forspoken gaat over jonge dame genaamd Frey Holland. Zij is geen Nederlander zoals je zou denken, maar omdat Frey werd gevonden in de Holland tunnel in New York, kreeg ze de achternaam Holland. Frey weet niet wie haar ouders zijn en heeft het lastig in New York. Ineens komt Frey een gouden armband tegen die magisch blijkt te zijn. Een portaal opent en Frey komt terecht in een fantasiewereld genaamd Athia.
Een terugkeer naar New York is niet direct mogelijk want het portaal is gesloten. De armband van Frey in-game Cuff genoemd, blijkt een persoon in een juweel te zijn. Gedurende de volledige game is Cuff Frey’s partner en haar tweede set ogen en oren. Athia is een wereld met magie, een landschap die in vieren is gedeeld. Ieder gebied wordt geheerst door een Tanta, krachtige heersers die vroeger geliefd waren door de bevolking maar nu worden gevreesd. Dat komt omdat Tanta’s door mysterieuze redenen niet meer het volk beschermen maar bedreigen. Frey krijgt de beschikking over magische krachten om het op te nemen tegen de vier dictators om de wereld te redden en uiteindelijk terug te keren naar haar eigen wereld.
Het verhaal is een typische ‘fish out of water story’ die we vaker hebben gezien. Buiten de gevreesde Tanta’s na is er niet heel veel interessants in Athia. Frey zelf is niet een boeiend personage en wordt nauwelijks uitgediept. Frey is niet een personage die zich kan meten met een Lara Croft of een Aloy uit de Horizon-serie.
Gameplay
Gameplay van Forpsoken is in te delen in twee namelijk parkour-elementen en combat. Parkour is best goed gedaan. Frey beweegt heel vloeiend door de wereld door haar voeten te boosten met magie. Frey kan dashen door de verschillende omgevingen, makkelijk hoge plekken bereiken, meerdere keren double jumpen, hele hoge sprongen maken en later krijg je de mogelijkheid om ook te grappelen om hoge gebieden te bereiken of snel door de lucht te dashen. Wat betreft parkour-elementen is de gameplay meer dan geslaagd.
Combat is dat ook, maar niet aan het begin van de game. De eerste paar uren zijn kwa combat het minst vermakelijk. Frey beschikt dan alleen over één soort magie en dat is het schieten van stenen. Je bent als het ware een matige third person shooter aan het spelen in de eerste paar uren. Met name wanneer je het opneemt tegen de mini bosses met deze spells, is het gewoon niet leuk. Bazen voelen aan als bullet sponge-vijanden.
Nadat je een Tanta verslaat, krijgt Frey een set nieuwe spells. Je krijgt de krachten van een Tanta met een heleboel nieuwe mogelijkheden. Met iedere Tanta die je verslaat wordt combat vermakelijker omdat je veel meer tools tot je beschikking krijgt, allerlei nieuwe soorten spells, support spells en ultimates. Op een gegeven moment kan je hele verwoestende spreuken uitvoeren en verschillende combo’s maken met tientallen spells, terwijl je acrobatisch aanvallen van vijanden ontwijkt. Overal in de wereld zijn mana te vinden als een soort witblauwe rook. Deze heb je nodig om nieuwe spells te ontgrendelen en bestaande spells te upgraden. Het tempo om spreuken te upgraden is gelukkig geen lange grind.
Veel te doen maar repetitief
De wereld van Athia bevat een heleboel zij-activiteiten, maar dit is wel de bekende Ubisoft-formule. Het voelt allemaal meer als checklist verwerken dan boeiende activiteiten. Als je één taak hebt gedaan, bijvoorbeeld een toren scannen om activiteiten dichtbij te onthullen of een time trial tegen een groep vijanden, ga er maar vanuit dat je dat nog eens 20 keer kan doen maar dan op andere locaties op de map. Als je iets één keer hebt gezien in deze game, heb je eigenlijk alles daarvan gezien. Er zijn een handvol activiteiten die eigenlijk gekopieerd en geplakt zijn op meerdere plekken in de wereld. Daardoor voelt het allemaal heel repetitief aan. Voor de mensen die geen problemen hebben met steeds weer hetzelfde doen, bevat Forspoken heel veel content waar spelers tientallen uren mee bezig zullen zijn. De mensen die world building, interessante personages en verrassingen verwachten zoals in de wereld van Elden Ring, zullen teleurgesteld raken.
Athia wordt geteisterd door een duistere magie genaamd The Break. Iedereen die hierin komt wordt een zombie, behalve Frey want zij is blijkbaar immuun. Daardoor zijn er nauwelijks mensen te vinden in de wereld. De enige mensen die je tegenkomt, schuilen zich in een kleine stad genaamd Cipal. Dit is eigenlijk een hub waar je quests krijgt, waarna je op pad gaat naar een quest bestemming in een post apocalyptische Athia. De wereld bevat dus buiten de stad geen mensen en voelt hierdoor kaal aan met hier en daar vijandige monsters, dieren en andere magische wezens.
Graphics en performance
Wat betreft presentatie heeft de ontwikkelaar over het algemeen goed werkt verricht. Zo is Forspoken een mooie game om naar te kijken, met name de prachtige uitzichten in de wereld en particle effecten tijdens combat. Cutscenes zien er over het algemeen ook goed, maar dan alleen de main quests. Bij de side quests was er duidelijk minder budget, want de camera is dan altijd ver weg waardoor je de emotie en details op de gezichten van personages nauwelijks ziet tijdens een conversatie.
De unieke features van de DualSense-controller worden heel goed gebruikt in deze game. Waar je ook op loopt, je krijgt het terrein mee via de trillingen van de DualSense-controller. De verschillende magische aanvallen hebben ook eigen weerstanden in de adaptive triggers van de controller. De muziek van Forspoken is meer dan prima, want deze wordt verzorgd door niemand minder dan de legendarische Bear McCreary, de componist van onder andere God of War: Ragnarok. De voice-overs zijn ‘hit and miss’. Sommige NPC’s komen geloofwaardig over, terwijl anderen heel vreemd aan overkomen, alsof ze niet thuishoren in deze wereld.
Wat betreft performance, krijgen gamers op de PlayStation 5 twee opties namelijk Fidelity en Performance. Fidelity laat je de game spelen op 30 FPS op een 4K-resolutie. Maar deze raden we niet aan. Forspoken draait om snelheid. Vloeiend over de map bewegen en spells casten. In Fidelity mode werkt dit niet goed, alsof er input delay is. Ook zijn er framedrops merkbaar. Performance-modus is duidelijk de betere optie, want de game komt echt tot zijn recht op 60 FPS met heel weinig merkbare framedrops.
The Good
The Bad
Conclusie
Forspoken is absoluut geen slechte game, maar maakt de hoge verachtingen helaas niet geheel waar. Niets in deze game is slecht, maar niets is baanbrekend goed. Alles in deze game is gewoon prima, maar niet meer dan dat. Het verhaal, de missies, de open wereld, combat met magie, character building, het schrijfwerk, dialogen en meer hadden allemaal beter gekund. Parkour-elementen zijn wel geweldig met name in combinatie met de extra features van de PS5 DualSense-controller. Forspoken is dus een game waar je zeker uren plezier kan beleven, mits je je verwachtingen bijstelt naar een typische checklist open wereld game.
