Review DOOM Eternal: The Ancient Gods Part One – Gooit alles uit de keuken op je inclusief de gootsteen!

Afgelopen maart gaven we in onze uitgebreide review van DOOM Eternal aan dat het één van de beste shooters ooit gemaakt was. Nu zijn we zeven maanden verder en is de eerste van de twee verhaaluitbreidingen verschenen genaamd The Ancient Gods Part One. Is deze uitbreiding de moeite waard?

Het verhaal gaat verder

Deze uitbreiding speelt zich af na de gebeurtenissen van de main game. Na wat de DOOM Slayer heeft gedaan, is er een zogenaamde ‘imbalance of power’ ontstaan in het universum. Jij moet dit rechtzetten en dat doet de Slayer natuurlijk op zijn eigen manier. Het verhaal is net zo vermakelijk als de main game, de levels zijn prachtig vormgegeven en het einde heeft een hele coole cliffhanger.

Veel content voor weinig geld

Meestal zijn uitbreidingen die na launch aan een game worden toegevoegd van korte duur. Dat is niet het geval bij DOOM Eternal. Part One lijkt op het eerste gezicht als weinig content met maar drie nieuwe levels. Maar deze zijn allemaal behoorlijk lang. Per level ben je ongeveer twee uur bezig. Als je hier ook alle optionele encounters en secrets bijvoegt, dan ben je makkelijk zeven uur bezig met deze uitbreiding. Dat is veel verhaalcontent vergeleken met de meeste andere shooters. Tevens is dit maar Part One, dus zeer waarschijnlijk krijgen we minstens zoveel uur content in Part Two.

Deze uitbreiding maakt onderdeel uit van de season pass van DOOM Eternal of de Deluxe Edition. Hier krijg je ook de aankomende Part Two-uitbreiding die in 2021 uit gaat komen. Heb je liever alleen deze uitbreiding, dan geeft Bethesda je de mogelijkheid om deze te kopen voor €19,99. Heb je DOOM Eternal helemaal niet gespeeld, dan geeft Bethesda je de optie om alleen deze uitbreiding te spelen. Gamers kunnen deze uitbreiding dus spelen als standalone game. DOOM Eternal hoef je niet in bezit te hebben.

Uitdaging achter uitdaging

Al is dat als je het ons vraagt niet de juiste keuze om in deze game in te stappen. Dit zeggen we niet omdat je een groot deel van het verhaal mist, maar omdat de moeilijkheid te hoog is voor iemand die DOOM Eternal niet heeft gespeeld.

Deze uitbreiding is namelijk waanzinnig moeilijk. Vanaf het eerste minuut gooit de game van alles jouw kant op. Alles lijkt wel een uitdaging. Had je het in de base game lastig tegen één Marauder? Maak je borst maar nat want hier neem je het op tegen twee Marauders tegelijk of éentje die gebuffed wordt met een duivelse totem. Of wat dag je van een klein gangetje waarbij de deur op slot gaat en achter je opeens een Tyrant verschijnt? Of encounters waarbij letterlijk alle demonen van de base game waaronder meerdere Baron of Hell’s, Cyber Mancubus, Doom Hunters en Arch Viles. Soms ben je wel 20 minuten non-stop bezig met het gebruiken van letterlijk alles wat je tot je beschikking hebt.

De game doet er alles aan om je op het puntje van je stoel te krijgen, want je wil zo’n encounter van het begin niet nogmaals doen als je sterft. Het is allemaal één gekke adrenaline-rush, maar de voldoening die je krijgt wanneer je erin slaagt om zo’n lastige uitdaging met succes te voltooien is ongekend geweldig. Bij geen andere game kregen wij een enorme opluchting als bij het zien vande woorden ‘checkpoint reached’ in de uitbreiding van DOOM Eternal.

Nieuwe vijanden

De uitbreiding voegt enkele nieuwe vijanden toe aan de game. Twee zijn van toegevoegde waarde, maar de derde hoeft van ons nooit meer terug te komen.

De eerste twee zijn de Turret en de Blood Makyr. De Turret is een oog die verschijnt boven een pilaar. Doe je te lang met het richten of kijk je teveel in de richting van het oog, dan verdwijnt het oog in de pilaar. Je moet dus snel bijvoorbeeld met een sniper raakschieten om de Turret te verslaan. Het hide and seek-aspect van de Turret was best vermakelijk. De Blood Makyr is lastig en moet je als één van de eerste killen in een encounter, want ze kunnen het je behoorlijk lastig maken. Alleen als de vleugels opengaan van de Blood Makyr, kan je schade doen en dat kan alleen op zijn hoofd. Gelukkig is één goed schot meer dan voldoende om deze uit te schakelen. Bovendien geeft een Blood Makyr aardig wat ammo en health, wat zeer handig is.

Minder leuk zijn de Spirits die je tegenkomt in deze uitbreiding. Een Spirit neemt een demoon over om hem vervolgens enorm te buffen. Deze buff is werkelijk ‘insane’. Een versterkte demoon komt dan als een gek op je af. Niet alleen wordt het aanzienlijk sneller en sterker, maar beschikt het ook over meer health. Eenmaal verslagen gaat de Spirit uit het lichaam van de demoon om een nieuwe host te zoeken. Op dat moment moet jij de Spirit zien te verslaan en dat kan alleen met je Plasma Rifle en enkel met de charge mod. Heb je dus op dat moment niet genoeg ammo, dan heb je een probleem. Dit maakt de Spirits een groter probleem dan ze eigenlijk hoeven te zijn. Spirits zijn een minder geslaagde toevoeging, die hopelijk niet op dezelfde werkwijze terugkeren in de tweede uitbreiding.

Soms toch wel ongebalanceerd

90% van deze uitbreiding is goed gebalanceerd zoals de main game. Alle eerdergenoemde uitdagingen, hoe moeilijk ze ook zijn, zijn te doen als je goed focust en alles gebruikt wat de main game je geleerd heeft. Maar bij 10% van deze uitbreiding was de ‘difficulty spike’ kortweg te hoog.

Er zijn momenten in deze uitbreiding die ongebalanceerd aanvoelden. Wij speelden deze uitbreiding op de PS4, en kunnen ons voorstellen dat de gevechten waar we het nu over hebben, beter te doen zijn op de PC. Het gaat namelijk om encounters waar je niet alleen maar moet blijven bewegen, schade doen met al je arsenaal, en je health/armor/ammo bijhouden. Bij enkele encounters moet je ook nog eens perfecte schoten afvuren tussen alle chaos. Met name de baas van het tweede level voelde hierdoor ‘unfair’ aan. Hier blijven oneindig waves van vijanden komen terwijl jij perfecte schoten moet afvuren. Momenten als deze zorgden voor jammer genoeg meer frustratie dan fun.

Ook jammer is dat er geen nieuwe upgrades zijn voor de Slayer. De demonen zijn in deze uitbreiding veel sterker geworden, maar jij moet het doen met je arsenaal en runes uit de main game, en zonder je Crucible Blade. Het enige wat je als extra kan ontgrendelen is één extra rune zoals het doen van iets meer schade bij het doen van een punch, wanneer je health laag is. Dat voelt als te weinig nieuwe progressie in deze uitbreiding. In de main game kreeg je armor, health, ammo en wapon upgrades naast alle nieuwe wapens die je kreeg. In deze eerste uitbreiding krijg je vrijwel niets nieuws tot je beschikking. Alleen al een extra health of armor-upgrade zou de ‘difficulty spike’ waar we het eerder over hadden, meer gebalanceerd doen aanvoelen. Hopelijk zien we wel nieuwe vaardigheden, upgrades of wapens in de tweede uitbreiding.

Conclusie

The Ancient Ones Part One is een hele vette uitbreiding voor DOOM Eternal. Drie grote levels die allemaal uniek aanvoelen worden hier aan de game toegevoegd. Het verhaal wordt zelfs nog interessanter met deze uitbreiding met name de cliffhanger op het einde doet ons verlangen naar meer. Deze uitbreiding brengt heel veel nieuwe uitdagingen met zich mee die allemaal wel anders doen aanvoelen. Er is geen eentonigheid hier. Nieuwe vijanden zijn op één na van toegevoegde waarde.

Onze enige minpunten zijn dat sommige encounters ongebalanceerd aanvoelen waarbij de moeilijkheid niet naar 11 maar 21 wordt opgeschroefd, en dat er nauwelijks progressie is voor de Slayer. Al met al is dit een hele fijne uitbreiding die ook nog eens goed geprijsd is. Als stand alone game raden we dit niet aan omdat de moeilijkheid dan te hoog ligt voor een beginnende speler, maar voor liefhebbers van DOOM Eternal is dit een must-have!

Je kan de DOOM Eternal Deluxe Edition (inclusief The Ancient Gods-uitbreiding) hier met korting kopen.